Una semana en Costa Rica

Zondag 2 februari was het zo ver: de wekker ging om 04.45 uur, ik moest samen met m'n vriend Mike opstaan om de laatste dingen te regelen: pinnen in Nederland om de nieuwe pinpas te activeren, tanken, je snapt wel wat ik bedoel.
Al vroeg kwamen we aan op het vliegveld in Düsseldorf. Dit was maar goed ook, aangezien de uitnodiging van ISOP die ons een visum zou verzorgen niet geaccepteerd werd. Hierdoor moesten we allemaal (Debbie, Mirthe, Linda, Guido, Juanita, Max, Mike (andere) en ik) klap op sprong een vliegticket kopen naar Panama of Nicaragua omdat de website voor de tico-bussen eruit lag.
Met een klein gelukje zijn we op tijd in het vliegtuig belandt en zijn we om 10.10 uur de lucht ingegaan. Na een reis van ongeveer 18 uur hebben wij onze voeten op Costa Ricaanse grond gezet. Hier is de groep in tweeën gesplitst: Debbie, Mirthe, Linda en Guido zijn doorgereisd naar Turri-Alba waar zij hun stage zullen vervullen. Juanita, Max, Mike en ik zijn opgehaald door Leon, een oud projectlid van ISOP en het gastgezin waar Max nu in verblijft. We zijn warm ontvangen.
Vervolgens werden we een voor een bij ons gastgezin gedropt. Achteraf is het erg grappig hoe ik binnen kwam. Zonder al te veel te kunnen communiceren en stiekem best moe te zijn, kom je een huis binnen van een op dat moment wild vreemde. Echter werd ik ook hier warm ontvangen, ik zit in een super gezin!

Mijn gastgezin bestaat uit mijn gastvader Rodolfo, mijn gastmoeder Damaris en vijf broers. Vier broers, Alex, Jonatan, Michael en Fabian wonen niet meer thuis en hebben kinderen. Wel komen zij geregeld langs om even te kletsen of een kopje koffie te drinken. De vijfde, Josue, is acht jaar oud en woont in hetzelfde huis als ik. Stuk voor stuk hartstikke lieve en leuke mensen!

Maandag 3 februari is de dag begonnen met twee uur Spaanse les. Met zijn viertjes krijgen we les van Meriann, een Costa Ricaanse vrouw. Na de les zijn we met zijn vijven, Juanita, Mike, Max, Leon en ik, naar Purral (het dorpje waar we wonen) en Guadeloupe, het dichtstbijzijnde dorpje, geweest om de omgeving te verkennen. Ook hebben we een lokale simkaart gekocht en meteen een hoop gepind. 680 colones is 1 euro, waardoor je jezelf soms verkijkt op de aantal nullen en dus hoe duur iets is. Inmiddels zijn we hier aan gewend, hebben we de rekenmachine niet meer zo vaak nodig en kunnen we er stukken beter mee omgaan.

Dinsdag 4 februari zijn we met zijn vijven naar San José geweest, de hoofdstad van Costa Rica. Wat ons opviel is dat ze hier geen terrasjes kennen. Of je zit binnen, of je haalt ergens drinken en gaat in een park zitten. Na San José bezocht te hebben, hadden we opnieuw Spaanse les, net zoals iedere andere dag deze week. Dag na dag gaat het weer een stukje beter en wordt er makkelijker gecommuniceerd met onze ouders en mensen van de voetbalschool.

Woensdag 5 februari vierde Leon zijn verjaardag, waardoor hij overdag druk was met boodschappen doen en zelf bitterballen maken. Juanita, Mike, Max en ik zijn naar San José gegaan om wat te shoppen. 's Avonds zijn we naar de verjaardag van Leon geweest. Een verjaardag in Costa Rica is totaal anders dan een in Nederland. Je begint met wat snacks en vervolgens avondeten. Wanneer de taart is geweest, mag je naar huis. Het was dan ook al gauw afgelopen wanneer de taart uitgedeeld was.

Donderdag 6 februari zijn we naar de voetbalschool geweest, waar Max, Juanita en ik onze stage zullen vervullen. Max en ik zijn hier voor onze derdejaars stage en zullen waarschijnlijk een sponsorplan gaan schrijven, zodat de voetbalschool vaste inkomsten zal krijgen. De leden betalen immers geen contributie. Op zaterdag geven wij met zijn drietjes training aan de leden van 8.00 tot 12.00 uur. Juanita en ik geven de eerste twee uur de niños van 5, 6, 7, en 8 jaar voetbaltraining, Max de wat ouderen samen met Costa Ricaanse trainers: 9 en 10 jaar. De laatste twee jaar komen de leden van 12 jaar en ouder.
Nadat we bij de voetbalschool zijn geweest, heb ik Spaans geleerd met Damaris. Damaris is bezig met Engels leren, waardoor we elkaar op die manier goed kunnen helpen.

Vrijdag 7 februari hebben we een afspraak gehad met Giovanni, de president (bij ons, directeur) van de voetbalschool. Hier kregen we te horen dat de voetbalschool een schenking krijgt van de gemeente, eenmalig. Dit komt omdat de gemeente gelooft in het project, ziet dat het werkt en hoopt dat het voort kan blijven bestaan.

Zaterdag 8 februari is de wekker erg vroeg afgegaan, zodat we op tijd bij de voetbalschool waren: 7.30! uur. Juanita en ik zouden samen met twee andere trainsters de kleinsten training geven, al zijn die niet gekomen. Juanita en ik hebben het met zijn tweeën moeten oplossen, gelukkig hielpen de kinderen ons met enkele woordjes zoals 'pion', 'rennen', en dergelijke. Het ging met handen en voeten, maar veel beter dan verwacht! Max heeft samen met een andere trainer zijn groep training gegeven en Mike eenmalig de 10 en 11 jarigen samen met een Costa Ricaan.
Van 10 tot 12 uur waren er maar weinig leden, dus hebben we met alle trainers en leden een wedstrijdje gespeeld.
's Middags heb ik weer Spaans geleerd met Damaris en 's avonds zijn Max, Mike, Leon en Nomo (Jonatan z'n bijnaam, een van mijn broers) naar San Pueblo geweest. Eigenlijk is San Pueblo een klein 'dorp' met allemaal kroegen en eettentjes. Het was een geslaagde avond en ik geloof dat de taxi chauffeurs die ons van kroeg naar kroeg brachten en naar huis het ook erg komisch vonden.

Zondag 9 februari was onze eerste echte vrije dag, zonder verplichtingen zoals Spaanse les of training geven op de voetbalschool. Juanita, Max, Mike en ik zijn naar het strand gegaan, Playa de Jacó. Een mooi strand met veel palmbomen en een graadje of 36 in de lucht. Dit was de laatste dag van Mike in Costa Rica, hij is maandag vertrokken naar Nicaragua voor zijn stage.

Maandag 10 februari, opnieuw een week met iedere dag 2 uur Spaanse les. Het was een beetje bewolkt in Purral, dus Max en ik hebben dat moment gepakt om een rondje te gaan hardlopen. We moesten wat voor school uitprinten in Guadeloupe, dus dat deden we met de benenwagen. In totaal een rondje van ongeveer 7 km, met veel bergen, voelde erg fijn in de beentjes. Op de terugweg hebben we welverdiende ananas en meloen gekocht, 3 stuks voor 1.000 colones, wat niet voor te stellen is in Nederland!
's Avonds zijn Juanita, Max en ik naar een vergadering geweest met mensen van de voetbalschool en de gemeente. Het een begrepen we wel, het andere niet. Maar dat komt wel goed.

Ik beloof niet wanneer er een nieuw verslag online komt, maar hij komt er zeker! Pura vida!