Het zit erop! Wat een te gekke tijd!!

Om misverstanden te voorkomen; ik zit al zo'n week in Zuid Amerika met Mike maar ik was nog niet toegekomen aan het schrijven van mijn blog!

De laatste drie weken in CR ben ik samen met Max druk geweest met het boek, ons project, afronden. Bijbehorende taken waren dan ook foto's maken van de kinderen, mensen interviewen en theorie opzoeken. Dit is hartstikke mooi gelukt! Meteen hebben we veel gebruik gemaakt van het door ons binnengehaald budget om 30 exemplaren af te drukken waarmee de voetbalschool naar bekende connecties kan gaan of nieuwe relaties kan opbouwen. Ik ben erg benieuwd wanneer de eerste resultaten te zien zijn! De politie heeft de laatste concept versie gekregen, zij hebben mij veel geholpen met de externe analyse te maken en het eerste officiele boek was voor Giovanni, de president van de voetbalschool. Max en ik hebben dan ook deze eer gepakt om dit boek officieel te signeren :)

Ook zat deze tijd vol met feestjes en leuke dingen 's avonds, met s ochtends zumba lessen met Damaris om de alcohol weer eruit te zweten. Verschillende etentjes hebben verschillende avonden gevuld waarna er een feestje gevierd werd in de stad. Afgelopen vrijdag hadden Max en ik ons afscheidsfeestje georganiseerd bij mij thuis. Hier hebben we spaghetti met gehaktballen gekookt voor zo'n 30 man en leuke kleine hapjes georganiseerd.
Thuis was het een bescheiden maar leuk feestje waarbij de tequila om je oren vloog. Eenmaal de deur uit, richting de bar, was het een groot feest.
Op de terugweg konden we met de bus ipv taxi naar huis, dus dan weet je wel hoe laat het was. Mijn broer Nomo liep mee naar mijn huis, omdat mijn ouders ook al wakker zouden zijn waardoor we een kop koffie konden drinken. Hier kwam ik er achter dat ik nog cadeaus moest maken die ik over een paar uur op de voetbalschool moest afgeven. Met de kleine oogjes en hulp van mijn broer is dit mooi gelukt.

Met mijn familie en ook de voetbalschool, had ik het erg zwaar om afscheid te nemen. Ik heb immers vier maanden in deze familie gewoond, zonder dat je in het begin Spaans spreekt red je het toch samen. Deze mensen zijn zo open, lief, behulpzaam, en met mijn gastmoeder Damaris besprak ik altijd alles (die was altijd thuis om eten te koken) en wanneer mijn gastvader Rodolfo niet hoefde te werken was het ook altijd leuk. Mijn broers ook, Alex, Maikol, Nomo, Fabian en Josue, stuk voor stuk helpen ze wanneer mogelijk en houden ze van een feestje. We hebben veel leuke dingen beleefd! Ook heb ik er veel over gedacht hoe vreemd het zal zijn als ik weer thuis ben, en er geen Damaris of Mario thuis is. Ik heb wel eens vaker over Mario geschreven, een oude man, een vriend van de familie. In het begin was ik nogal bang voor hem omdat hij best onduidelijk praat, maar hij is een leuk deel van mijn herinnering! Hoe vreemd is het, dat je thuis komt en roept: "He, ouwe gek! Wat is er aan de hand?". Wat geheel normaal is in CR. Een Mario die altijd zegt als Damaris s avonds college had: Kristy, zeg het me als je honger hebt, dan ga ik eten voor je maken! Wanneer ik vervolgens vroeg of we "zo" konden eten, in mijn gedachten dus over een half uur oid, liet Mario altijd alles uit zijn handen vallen om meteen te koken om samen te eten. Ook wist Mario altijd precies hoelaat ik s avonds thuis was gekomen, terwijl ik zo stil was dat niemand verder iets had gehoord, hahaha.
Emotioneel van de tas inpakken en cadeautjes geven thuis, moest ik toch echt naar de voetbalschool. Ik zal niet vergeten wat de trainers, president, ouders en kinderen tegen me zeiden! Wat een toppers allemaal!

Omdat dit mijn laatste verslag is, wil ik graag verschillende momenten terughalen wat voor mij erg leuke herinneringen zijn en wellicht leuk om te lezen!

Ik was het in dat blog vergeten op te schrijven, maar de eerste twee a drie weken heb ik koud gedouched in Costa Rica. Vanaf het eerste moment had ik een koude douche, en ik dacht 'dat zal wel zo zijn, dat is stom om te vragen, zit immers aan de andere kant van de wereld'. Waarna Mike had bekend gemaakt dat ie op bezoek zou komen, kwam hij ook met het leuke nieuws dat de meerderheid van de mensen in Costa Rica gewoon warm water heeft! Damaris schaamde zich kapot, ik deelde de badkamer met Mario, 'de oude gek van het huis', die vaak koud douched na het werken omdat ie het dan zo warm heeft. Ik moest blijkbaar gewoon een knopje op de douchekop omzetten om warm water te hebben!

Na dat Max zijn telefoon was vergeten in de bus (eerste weekend als ik me niet vergis), gingen we samen op pad om een nieuwe, goedkope telefoon te zoeken voor hem. Barato = goedkoop, borracho = dronken. Ik moet er alweer om lachen als ik er aan denk. 'Nosotros buscamos un telefono, muy borracho con whatsapp'. We zoeken een telefoon, waar je heel dronken mee kan whatsappen. Oops, hahah. Gelukkig kon de jongen achter de kassa er om lachen. Na dit moment haalde ik deze woorden nooit meer door elkaar.

De eerste keer zonnebrand uitdelen op de voetbalschool werd als een groot feest ervaren door de kinderen. Ze wilden zich dikker, dikker en nog eens dikker insmeren waardoor er allemaal blanke kinderen over het veld renden!

Wanneer Mike op bezoek was gekomen in CR voor twee weken vakantie, hebben wij hutspot gekookt voor mijn familie. Iedereen vond het hartstikke lekker! Maar Josue, hield het toch bij de spekjes en gehaktballen ;)

Toen we eenmaal gesetteld waren in Costa Rica, de mensen kenden, de taal en cultuur wat beter begrepen, gingen Max, Mike, Juanita en ik een weekendje naar de arenal vulkaan. In dit land is het gebruikelijk dat de een zijn eten in een restaurant eerder krijgt dan de ander. Wij hadden alle vier een pizza besteld, ik weet het nog als gisteren. Mike en Juanita kregen 'm al en smikkelde 'm lekker op. Max en ik moestten wachten, maar ja, hier ga je niks van zeggen want we krijgen het eten toch zo wel. Toch besloten om op een gegeven moment toch even te vragen hoe en wat. 'tranquilo, tranquilo, het komt eraan' was het antwoord. Bij de tweede vraag was de keuken ineens gesloten (na 22 of 23 uur) en konden we nergens meer wat fatsoenlijks eten in een restaurant. Toch maar vragen de volgende keer :)

De switch naar de nieuwe Spaanse lerares is een belangrijk omslagpunt geweest in de ervaring. De eerste moestten wij meer betalen p.p. dan dat we het gastgezin betaalden, waarnaast we alleen maar het bord overschreven. De tweede, Daniela, een schat van een vrouw! Het Spaans spreken en schrijven ging beter en beter, waarnaast we regelmatig leuke dingen hebben gedaan: naar Cartago (de oude hoofdstad van CR), naar het theater, naar haar zus om tortillas te leren bakken, en de laatste les uitgebreid ontbijten bij Daniela zelf thuis.

Ook de tripjes naar Nicaragua en Panama zijn een mooie aanvulling op de tijd in CR. In verschillende plaatsen in Nicaragua heb je slechts enkele uren per dag water, moet je je kleren zelf schrobben en moet je rekening houden hoelaat je douched anders moet je het met een emmertje water doen! Ik denk dat we in de verkeerde week (semana santa) in Panama zijn geweest. Er was vrijwel niks te doen, en waar iets te doen was, stonden de prostituees op buitenlandse jongens te wachten. Wel was het een erg gezellige week met Mike, Max en Guido!

De laatste zaterdag dat ik op de voetbalschool gewerkt heb, hadden we een tournooi tegen Saprissa, de landskampioen. Dit was een erg mooie afsluiter met mijn team van 4 tot 8 jaar, die ook nog eens het eerste goal hebben gemaakt! "Kristy, Kristy, zag je wat ik deed?" Uiteindelijk heeft mijn team verloren met 2-1, maar dat heeft de pret niet mogen drukken. Ik zal de glunderende gezichtjes nog vaak voor me zien! Wat een schatjes!

Voor nu is het wel even mooi geweest en zullen jullie nog 5 weekjes mogen wachten totdat ik weer in Nederland ben, met verschillende ervaringen rijker!

Ik hoop dat jullie mijn blogs een beetje leuk hebben gevonden :)
Tot gauw!